आभाळ! तान्हं बाळ होते तेव्हा खिडकीतून दिसलं पहिल्यांदा. लाल, पिवळा, केशरी- बदलत जाणारे रंग! जणू पाळण्यावर फिरणारं रंगीत खेळणंच! ऊन आलं तसं खिडकी बंद केली आईने. रात्री तर काळीच होती…Read More →

हे ओठ जरासे हसले, अर्थ किती निघाले
डोळ्यांत लपले पाणी, जे बोलत काही नाही.
तो फसवी मजला कळते, परी त्यास ते न कळते
कसे वेड पांघरून घेते, मी बोलत काही नाही…Read More →